radości i niepokoje...

Wreszcie mam porządnej wielkości telewizor. Maleństwo, jakie stało w moim pokoju poszło do kuchni. Niby nic… a cieszy. Długi postarał się także o stolik do części pracownianej… bo nie wszystko wykonam na sztalugach. Bałagan się zrobił i muszę to jakoś ogarnąć… żeby można było w ogóle znieść to wszystko w jednym pokoju. Od piątku ciągłe wizyty… i tak nie za bardzo mam się kiedy za to zabrać. Dziś zamykam się w samotni i robię wreszcie porządek.

Piątkowy zleceniodawca zwalił mnie zachowaniem z nóg. Dając zlecenie… wręczył bez rozmowy o niej- ZALICZKĘ. Nie negocjował ceny w ogóle. „Po zrobieniu obliczy pani i zapłacę”…- powiedział. No dobrze że siedziałam, ale niepokój jakiś się we mnie odezwał, bo sugestii zero. Na pytanie o ewentualne życzenia odpowiedział:… „ pani wie że chodzi o styl Klimtowski… proszę decydować samej”. No i rozłożył mnie facet zupełnie… ale jak to w życiu, nic nie dzieje się bez przyczyny i nie jest takie- jak wygląda. Od wspólnej naszej znajomej dowiedziałam się niebawem… że zleceniodawca ów- przepielgrzymkował miejscowych artystów i nikt nie podjął się pracy jaką chciał zamówić. Gdy wspominał o Klimcie padało wszędzie moje nazwisko i „bobel” nie miał innego wyjścia jak przyjść z podkulonym ogonem do mnie. Człowiek wie -że to wyzwanie te jego życzenia. Ja także… Podjęłam się pracy i koncepcję już mam. Kupiłam już podobrazie i część farb.

Zacznę po środzie. Dla mnie zbliżający się 9 listopada to sądny dzień. Nie mogę spać ani jeść…

Koniec kawy… Początek dnia… Słońce tak przepięknie świeci…