poranek...

Fatalnie dziś spałam i gdy po godzinie piątej uchyliłam powieki- nie wiedziałam czy śnię… czy płonie świat. Pokój… spowity czerwoną poświatą, a firany w łososiowym kolorze. Gdy wyszłam na balkon… stałam na nim godzinę z zapartym tchem. Horyzont na wschodzie „płonął”… Jaskrawa żółć wznosiła się fantastycznym łososiem by przejść w czerwień i róż… Wszystko wokół spowite tym szczególnym różem dawało wrażenie, iż świat płonie. Odczuwałam jakby rozgniewany Stwórca palił całe zło świata… z nienawiścią, pazernością i obłudą włącznie. Spektakl… jaki dawała natura trwał. Z zachodu nadciągały chmury… Ich czoło szare… oświetlone czerwienią, tworzyło niesamowita mieszankę odcieni. Nasuwały się na horyzont jak dym od pożaru. Szybko… zmieniając odcienie zakrywały płonący wschód. Gdy świat poszarzał od nawisu ciężkich kłębów… zaczął padać delikatny deszcz. Nieśmiały… jakby zawstydzony tym, że ośmielił się przerwać to cudowne zjawisko. Odgłosy burzy, przypomniały wczorajszy dzień. Tak- wczoraj także była burza. Gdy rozpadał się deszcz, nadal stałam na balkonie. Świat… taki piękny i niezgłębiony… Dający wszystko, co ma do zaoferowania… jest czasami piekłem na ziemi. Tak często uważamy, że jest tak… że gorzej już być nie może. I tylko nadzieja… Ta nadzieja, której trzymamy się kurczowo, pomaga w niesieniu swojego krzyża. Kończy się lato. To lato było dla mnie fatalne. Jutro ostatni dzień upałów, które bardzo źle znoszę. Czy jesień da ulgę w walce z przeciwnościami losu? Wątpię już w jakąkolwiek zmianę na lepsze.