widgeo.net

środa, 18 kwietnia 2012

poranna kawa...



Poranna kawa… Gorąca i z posmakiem słodyczy, mimo iż nie słodziłam jej w ogóle. Łyk gorącej- działa jak muzyka dla ucha. Magiczne ciepło łączące się z krwią. Dumny, tajemniczy duch wypełniający ogniem i miłością. Łagodzący cierpienia. Kocham wypełniający dom zapach świeżo parzonej kawy. Ten zapach zawsze kojarzy mi się z naszymi porankami. Kawa… i zapach Twojej skóry. Cisza świtu za oknem i żegnające pocałunki. Ciepło kawy grzało moje dłonie…- grzało jak Twoje ręce.
Skąd te wspomnienia… Właśnie dziś… W ten chmurny wiosenny dzień. Przecież rozstaliśmy się zimą. Gdy puch na oknie… Gdy potrzebowałam ciepła bardziej niż kiedy indziej. Może dlatego że znów odszedł ktoś bliski. Ktoś… kto powinien jeszcze długo być i być. Ktoś kto miał tyle marzeń i planów. Ona także była sama… Bała się facetów tak- jak boję się ja. Też nie chciała drugi raz zaufać…



2 komentarze:

  1. Pani Anno. Wiem że trudno ufać, gdy to zaufanie zawiedziono. Mozna jednak i trzeba dawać szansę ze sporym marginesem tego zaufania. Nigdy nie ma gwarancji,- i nikt nie powiedział że zawsze musi się udać. Wszyscy mamy doświadczenia. Różne. Jakimże jednak byłby świat gdyby po pierwszym niepowodzeniu nie ponawiać próby?
    Pozdrawiam Panią bardzo gorąco i zachęcam do łagodniejszego spojrzenia na nasz męski ród.
    Robert

    OdpowiedzUsuń
  2. Może być tak, że już nigdy nie zaufasz. Trzeba nauczyć się z tym żyć. ja się nauczyłam...Pozdrawiam serdecznie;)

    OdpowiedzUsuń