POTARGANE ROZMYŚLANIA...

 

Młody stwierdził:- "za dużo na siebie nałożyłaś i sił ani czasu ci nie starcza"! Fakt... Prowadzenie domu i wszystkie pierdoły jakie robię pochłaniają cenne minuty ale... NIE POTRAFIE ŻYĆ INACZEJ. Powinnam nadrobić ilość prac i rzetelnie wziąć się za sprzedaż a ja.... haftuję pościel (richelieu)... szyję i haftuję obrusy (teraz robię wielkanocny)... sieję pomidorki... pędzę cebulki begonii... samodzielnie robię wędliny które nie zjadają chemią naszych jelit. Lubię żyć wśród ładnych przedmiotów i rzeczy. Jeśli potrafię haftować i robić rękodzielnicze cudeńka, to dlaczego mam je kupować za niebotyczne kwoty. Rękodzielnicze przedmioty są obecnie bardzo drogie a i sumienność wykonania posiada nieraz wiele do życzenia. Zwykła,- 30 letnia maszyna do szycia, uniemożliwia wykonanie tego, na co mam ochotę. Nici na szpuleczkę muszę nawijać ręcznie, bo części aby ją naprawić już nie dostanę. Nie raz oglądałam "nówki nieśmigane" ale zawsze pokażą się inne potrzeby. A to naprawa autka... a to wymiana opon... a to znów coś innego. Z resztą czy warto?

Długi chyba wreszcie dorośleje. Może to awans na dość znaczące stanowisko,- albo doświadczenia życiowe... albo wiek czy jeszcze inne powody, dają dość dobre efekty. Ja- zdając sobie sprawę z faktu iż pochodzimy z innych planet... w przypadkach "fochów po wejściu do domu" (jego nie moich) milknę i nie odzywam się, dopóki sam do mnie nie przyjdzie. Jest ok. Obserwuję go jednak bacznie i doszłam do wniosku, że tak na prawdę nie znam faceta, który żyje obok mnie już 28 lat. Coraz częściej zaskakuje mnie pozytywnie i odczucie które zwą szacunkiem- zwiększa w stosunku do niego swoją objętość.

 Parę obuwniczych zakupów poprawiło mi wiosenny nastrój. Po przejrzeniu szafy stwierdziłam, że tak naprawdę to mam się w co ubrać, co nie zmienia faktu, że mogłoby przybyć tam kilka nowości. Wyobrażacie sobie kobietę która MA SIĘ W CO UBRAĆ? Nawet zasób toreb pozwala na normalne funkcjonowanie... ilość kolorów lakierów do paznokci, czy pomadek. Świat chyba stanął na głowie, jeśli znajdują się takie jednostki. Bardzo się zestarzałam, jeśli coś takiego udaje się przejść przez moje usta. Tylko brać mnie za żonę... A mnie dobrze jest samej. Nawet drugi dzień świąt spędziłam samotnie. Młody wyszedł... a ja nie przyznałam się przyjacielowi że siedzę tylko z kotem. Nie miałam ochoty na żadne towarzystwo oprócz Brunkowego i książki. I tej ciszy którą kocham i dźwięków fletni pana i wizji obrazów, które chciałabym popełnić. Są coraz bardziej abstrakcyjne i mniej kolorowe. Wychodzą gdzieś z wnętrza jak małe duszyczki, które dopiero co się urodziły. Rosną wtapiając się w płótna... Nabrzmiewają i spajają z farbą. Jest moment w którym nie mam już nad nimi władzy. Tworzą prace jakby poza mną, by w końcu zmięknąć i poddać się tylko moim wyobrażeniom. Może to już szaleństwo a może tylko rozbujała wyobraźnia. Lubię ten stan. Jest ciepły... jakby melodyjny...Unosi i pozwoli szybować wysoko.

Jest wieczór. Szary i deszczowy. Za oknami gałęzie rozpostarte jak kończyny szkieletów. Zimne i nagie... Ale zmieni się to już niedługo. Z wiosną... Z ciepłem i promieniami słońca.