SMUTNA SOBOTA...

 

Śnieżny krajobraz za oknem zmalał o kilka centymetrów. Temperatura na termometrze podskoczyła o niewiele stopni. Rozpoczęta walka z prowadzoną stroną kończy się za sprawą fachowej pomocy. Bosze… gdybym potrafiła tyle, ile potrafią inni…

Praktycznie cały tydzień trwa wymowna cisza w moim domu. No cóż musiałam w końcu ukrócić pewne zwyczaje, które za bardzo młodym weszły w krew. Naturalnie swoim kosztem…- jak zawsze.

Czas rozliczyć podatek. Naturalnie nie zrobię tego sama, bo są dziedziny w których nie potrafię się poruszać. Czas także nadrobić malowanie. Wystawa już wkrótce… a w domu jeden obraz. Reszta wróci początkiem maja. Nastrój przez to wszystko fatalny. Ciągle jestem senna. Kawa za kawą. Pocieszam się faktem, że tak ma większość znajomych. Obserwuję nastroje na uczelni… Wszyscy senni, leniwi, nieskorzy do jakiegokolwiek działania. O absencji- nie wspominam. Przetrzepane przez grypsko towarzystwo- jak mało kiedy. Choroba- dwa tygodnie… Rekonwalescencja następne dwa lub więcej.

Patrzę na czekające na umycie okna. Napisałam kartkę do Długiego z prośbą… Nie wiem co z tego będzie. Przecież się do mnie nie odzywa. Woli nie odzywać się wcale,- niż odzywać się z szacunkiem. Jego wybór… Konsekwencje przecież i tak ponosić będzie On.

Wiosno… oj wiosno… zaczynasz już mnie gniewać!