DWA TYGODNIE NOWEGO ROKU...

 

 

Sylwester spoko… a nowy rok rozpoczął się leniwie. Naturalnie obiad noworoczny (ZROBIŁAM!) zjadłam sama. Wiedziałam że Długiego nie będzie… więc nie czekałam. Ale zrobiłam tak… jak należało się na Nowy Rok. Dni płyną szybko. Choinka naturalnie nieuprzątnięta bo „młodemu” nie chce się przynieść z piwnicy pudła do bombek. Walka o wszystko nadal trwa. Przeprowadziłam któregoś dnia poważną rozmowę i doszłam po niej do wniosku… że to nieociosany kołek podjudzony przez łańcuchy i tak głupi… że aż dziw że wychował się w naszym domu. Nie rozumie zupełnie nic… a sposób myślenia i podejście do spraw, przypomina mi specyficzne myślenie jednej z klas społecznych (delikatnie to określając). Nie będę się już wysilała na jakiekolwiek kroki wychowawcze. Niech rośnie taki burak… a jego chamstwo i głupota sama go zeżre.

Rachunki na styczeń popłacone. W lutym znów dodatkowe wydatki. Przegląd i ubezpieczenie samochodu. Z pracy jedynie satysfakcja… bo zarobki takie same. Znów czuję się ciągle zmęczona… a przecież zażywam otrzymane od Mikołaja witaminy. Nic mi nie smakuje i na nic nie mam ochoty. Gdy już coś sobie wymyślę… to i tak „rośnie mi w ustach”. Jem… bo wiem że muszę, ale ta jedna z przyjemności życia nie sprawia mi takiej radości jak powinna. Nie jest to choroba, bo waga stoi w miejscu… jednak jakość życia zeszła na jeszcze większe psy. Zakup charmsa do bransolety, którą dostałam „pod choinkę” nie poprawił mi nastroju. A przewidywałam gdy zakładałam ją na przegub… że będzie to dla mnie maleńka rodocha. NIE JEST…

Kaszel minął. Po grypie nie ma już śladu. Chorowałam dwa miesiące. Zaczęłam jako pierwsza…- teraz chorują inni.

Na WOŚP dałam obraz. Nawet nie wiem czy poszedł… i za ile. Na razie maluję kamienie. Te -które obrabiam obecnie, są mniejsze od poprzednich. Praca trudniejsza… a cena musi przecież być niższa.

Jest wieczór. Nie znoszę tych szybkich ciemności. Nie lubię też zimna. Niczym nie potrafię podnieść sobie nastroju… I znów narzekam…